Op de dierenwijdingHet had de afgelopen dagen flink gestormd. Wat ben ik blij dat ik dan veilig binnen, lekker warm in mijn mandje kan soezen. Het ging droog blijven, maar er was heel veel wind voorspeld. We zullen wel zien of de tent gaat recht blijven zeiden de baasjes. Vroeg uit de veren. De avond tevoren was heel de wagen vol gestouwd met leuke spullen, de tent, tafeldoeken, posters, de attributen om de tent recht te houden, proviand... Dina en ik moesten mee vooraan op de schoot van kleine baasje. Het was een drukke bedoening. Gelukkig waren Patrick en Ingrid uit het verre Overpelt afgekomen om te helpen. Wat kan die Ingrid toch lekker bakken. Ze had me daar weer een ferme cake bij en de baasjes maar smikkelen. We waren nog maar pas opgesteld of de vrienden, collega's en familie kwamen aangewaaid. Letterlijk want bij wijlen moesten de mannen de tent vasthouden of ze ging de lucht in. Kleine baasje was in haar nopjes met al dat bezoek. Dat vind ze toch zo fijn en dat maakt haar dag goed. Iedereen vond wel iets naar zijn zin. De huisdieren werden gewijd. Maar dit keer mocht ik niet meer mee in de stoet. Vorig jaar had ik nogal fel uitgehaald naar die man met het zwarte kleed aan. Hij stond daar met zo'n gevaarlijk attribuut in mijn richting te zwaaien en ik kreeg een trits druppels op mijn kop. Ik wou naar het wapen vliegen, maar kreeg dan de grote korf met het brood in de gaten. Beter daar op af dacht ik. Maar het baasje kortte kordaat mijn leiband in. Wist ik veel dat het mijnheer pastoor was die mij zou zegenen en daarna een stuk gewijd brood wou geven. Hondenvriendin Lieve was zo lief om een stuk gewijd brood voor Dina en mij mee te brengen, nadat ze Brammeke en Baziel had laten wijden. Dat vond baasje wel heel lief. Dus toch nog een beetje gewijd. Na de middag begon het zo fel te waaien dat we moesten opkramen. Het resultaat mocht er zijn: 342 euro. De ene helft ging naar de hondjes Marisol, andere naar Alborada. Bedankt iedereen! Groeten van de gewijde Chula Het was weer een hele bedoening. Die baasjes en hun spullen voor het hondenkraam. Nu willen ze weer confituur verkopen ten voordele van de asielhonden. Op het einde van de zomer hadden ze de keuken van het Franse huis omgetoverd in een heuse "confiturerie". De mirabellen hadden ze onderweg geplukt in een boomgaard in de Loraine. De pruimen komen uit de eigen tuin. Ze lieten Dina en mij thuis om uren braambessen te gaan plukken in de nabij gelegen gehuchten. Het was geen zicht als ze terug kwamen. Hun kleren helemaal vol gekliederd met paarse fruitvlekken. Hun handen en armen onder de krassen van de dorens. Het fruit werd gewassen, gecontroleerd op rotte plekjes en afgewogen. De suiker erbij en dan maar roeren. Af en toe kregen we zo'n braambes toegestoken. Wel lekker moet ik zeggen. Baasje moest alle bokalen grondig uitwassen en met kokend water spoelen, terwijl kleine baasje koortsachtig in de grote koperen ketel stond te roeren. De potten werden gevuld met de kokende brij. En zo ging dat avond na avond. Gelukkig konden we een keertje mee naar de boomgaard van Eugène en Diane in het dorpje verderop. Eugène was al terug naar België en dus was Dora, zijn adoptiehond er ook niet om met ons te ravotten. Eugène heeft de lekkerste appels uit de Bourgogne en daar hebben de baasjes appelconfituur van gemaakt. Ik zag hoe kleine baasje een fles van dat bruisend gedoe opendeed. Dina schrok van de knal. Voor in de appelcompote hoorde ik ze zeggen, maar ik zag dat ze bijna zoveel glaasjes naar binnen kapte als in de confituurketel. Baasje moest dan proeven... en plezier dat ze hadden die twee. En dan de druiven. Ze hingen al danig in de weg bij ons grotje. Het werd tijd dat we weer zicht op de zaak kregen en dat de baasjes ze zouden snoeien. Ik weet dat ik er moet afblijven. Levensgevaarlijk voor hondjes. Vorig jaar kon ik niet aan de verleiding weerstaan en heb ik er mijn buik van rond gegeten. Op mijn achterste pootjes tegen de trapmuur kon ik aan de onderste trossen, zonder dat iemand het zag. Wat ben ik ziek geweest. Nooit meer. De trossen werden gewassen en afgedroogd. De druiven werden opgekookt met rode wijn. Wat een geur... daar werd ik gewoon duizelig van. Dan moest de brij door een zeef. Alles werd gewogen en kleine baasje rekende uit hoeveel suiker erbij moest. Weer opkoken en roeren en de potten vullen. Dat noemen ze dan druivengelei. Allemaal voor de hondjes zegt baasje. Ik vraag mij af welke honden er zoveel confituur of druivengelei eten. 's Morgens gingen we alleen met baasje op wandel. Kleine baasje bleef thuis om etiketten op de potjes te plakken. Het waren er meer dan 50 en die gingen ze allemaal verkopen op de dierenwijding. Suikerzoete groetjes van Chula voorbereiding voor de fotoshoot Een van de hondenvrienden had het haar doorgestuurd. Het was geen roddelblad hoorde ik haar zeggen. Het was een lifestylemagazine volgens kleine baasje, wat dat ook moge zijn. Als bastaardhond hoor je niet te weten wat dat is. Voor baasje was het een boekske. De boekskesmensen waren op zoek naar baasjes die een hond geadopteerd hadden. De hond moest er leuk uitzien en de baasjes indien mogelijk ook. Ter gelegenheid van Werelddierendag zouden ze samen met hun verhaal in het boekske komen, natuurlijk met een foto. Kleine baasje zag weer meteen mijn adoptieverhaal en haar noodkreet om al mijn asielgenootjes te redden, in een groot artikel op eerste pagina verschijnen. Ze stuurde mijn foto in en onderstreepte dat het om een bastaardje ging wiens verhaal een kans verdiende. De mail was goed en wel vertrokken of haar GSM begon te trillen. Libelle wou blijkbaar meer uitleg. De rillingen rolden van mijn nekvel tot mijn krulstraat bij wat ik allemaal hoorde. Het kan niet zijn, grolde ik bij mezelf: neeeeee, geen was- en trimbeurt om in de boekskes te komen. Op 30 augustus 2013 ging het gebeuren. Ze hadden hun maten moeten doorgeven: lengte, breedte, gewicht, schoonmaat, kleur van haar. Dit laatste was voor baasje heel gemakkelijk: geen. Om 9:00 uur moesten we in de studio zijn. Wat waren die mensen vriendelijk. De baasjes kregen allemaal nieuwe kleren en schoen aan. En dan werden ze opgesmukt met crèmekes, poederkes en borstelkes en dat bleef maar duren. Ik had mij al veilig weggestoken onder een stoel. Ondertussen moesten ze mijn hele verhaal vertellen en die Libellemadame maar noteren. De fotograaf vond mij "een graef biejsje"... en baasje had een kakarterkop. Ik twijfelde of ik eens ferm zou gaan grollen, maar dat bleek niet nodig volgens kleine baasje. En dan uiteindelijk de foto, en maar flitsen en flitsen. Zoveel klikjes voor één foto. Uiteindelijk konden we om 11.00 uur vertrekken. En dan maar wachten tot het begin november in de boekskes komt. Showbizzgroeten van Chula  Dat was ze dan... de foto een hele pagina vol. Het artikeltje heel klein.
De baasjes vonden het fijn, maar hadden het liever omgekeerd gezien.  Meimaand bloemenmaand... De baasjes klagen steen en been over het koude weer. Mij maakt het niets uit. Als we maar kunnen gaan wandelen. Ik was benieuwd naar het bezoek dat ging komen. Een mama, pappa en twee tieners kwamen voor enkele dagen naar het Franse huis. Ik hield mijn hondenhart vast dat die twee laatste geen verwende nestjes zouden zijn die niet uit hun zetel willen komen of de ganse dag aan de computer blijven plakken. Ik had geluk! Ze wandelen graag. In de voormiddag gingen we op stap. De papa heeft hele mooie foto's gemaakt van Dina en mij, van de bloemenpracht en natuurlijk ook van het meisje. Ik wist meteen dat ze geen ervaring met honden hadden. Ook het meisje niet. Maar ze was heel lief tegen mij. Ik ben dan ook rustig gebleven. Zelfs toen ik zag dat ze een kater van formaat had. Je kon er niet naast kijken. Het baasje suste mij: "het is maar een T-shirt". Ik hààt katten. Het meisje hield niet alleen van wandelen maar ook van bloemen en ze kan goed knutselen. Heeft ze van haar mama denk ik. Fleurige groetjes van Chula aan de hele familie!  Chula Ze begrijpen het maar niet de baasjes... Ik kom uit het Zuiden van Spanje en toch ben ik verzot op sneeuw. Ik vind het zalig dat witte zachte tapijt. Het liefst van al stuif ik erdoor als er nog niets of niemand dat witte beddengoed heeft opgeschud. En lekker dat het is. Maar als ik durf een hap te doen, wordt kleine baasje boos. Foei ! Af ! Mag niet ! Is niet goed voor hondjes ! Hoe is het mogelijk gratis ijskreem zomaar uitgesmeerd en veel, héél veel. En daar moet ik dan afblijven. Als er teveel sneeuw ligt mag ik niet rennen. Dan zou ik mijn pootjes kunnen breken. Wat een flauw zeg: ik doe niets liever. Dina wil mij natuurlijk nadoen. Dan geraken de baasjes pas in paniek. Haar pootjes zijn natuurlijk niet zo stevig als die van mij. Sneeuwvolle groeten van Chula  Dina  Voor de 3de keer op rij waren de baasjes present op de kerstmarkt in Borsbeek ten voordele van de VZW Rescani. Het is kleine, maar gezellige marktplaats aan de voet van de kerk. Elk jaar staat ons kraam op een andere plaats. Dit jaar was ons kraam aan de ene kant geflankeerd door een hamburger- en jeneverkraam, aan de andere kant door de vrijwilligers van VZW "Het Zootje". Zij voor de katten en wij voor de honden, broederlijk naast elkaar. Hoewel ik een grondige hekel aan katten heb, heb ik mij goed gedragen. Het was soms moeilijk de godganse dag te weerstaan aan de geur van gebakken burgers. Het fornuis stond dan nog pal tegen de zijwand van ons kraam. Even heb ik geprobeerd om er onder door te ritsen, maar ben op mijn stappen teruggekeerd toen het grote baasje onraad rook en boos in mijn richting keek. Collega's, familie en vrienden van de baasjes komen elk jaar langs en kopen iets voor het goede doel. Dina en ik doen ons uiterste best om lief te kijken. De baasjes vertellen honderd uit over onze adoptie en hoe goed we het wel doen. En vragen aan de mensen dat ze onze vrienden willen steunen. Françoise had hondenkoekjes gebakken met verse ingredriënten (kip, geraspte appel, ei... en nog van alles lekkers). Haar 3 hondjes hadden de dag voordien voor konijn gespeeld: proefkonijn! Waarschijnlijk waren mijn oren te kort want ik was niet gevraagd. Maar ze had aan ons gedacht want we kregen elk een zakje als kerstcadeau. Ja, Françoise is echt een lieve en ze heeft smaak. Het was een echte delicatesse die koekjes. Ze waren heel snel uitverkocht. Onze baasjes vonden dat geweldig, want het geld gaat naar onze lotgenoten in Spanje, maar ik had stiekem gehoopt op een overschotje. Ingrid en Patrick zijn helemaal van het verre Overpelt gekomen om een handje te helpen. Mozart, hun adoptiehond uit Spanje was thuis gebleven. Lekker languit in de zetel en ook hij kreeg verse koekjes. Het was een vermoeiende maar leuke dag. Het was een mooi kraam met toffe spulletjes en veel mensen hebben iets gekocht om onze vriendjes te steunen. Tot volgend jaar! Chula
Er was koud weer voorspeld en die voorspelling was uitgekomen. We hebben wat afgebibberd op de markt. Ze hadden Dina een jasje aangedaan en haar in een kattenhuisje geïnstalleerd. Vorig jaar hadden de baasjes er een kerstster boven gehangen, maar dat bleek niet bij iedereen in de smaak te vallen. In de kerststal ligt het kindje Jezus en geen Yorkshire. Dit jaar was tante Lieve van de partij. Ze is een krak in bloemschikken, decoreren en al dat soort dingen. Héél handig voor een kerstmarkt. Tante heeft zelf geen hondjes en daar maak ik handig gebruik van om haar een beetje te plagen. Als ze me wil aaien, dan knabbel ik een beetje aan haar handen. In den beginne schrok ze en dacht dat ik ging bijten. Ondertussen heeft ze het natuurlijk al door: Chula bijt niet. Ze had prachtige kersttukjes gemaakt, waar andere kraambewoners stikjaloers op waren. De week voor de kerstmarkt was ze op bezoek geweest in de Morvan. Samen met het kleine baasje hadden ze dagen aan een stuk geknutseld voor de markt. En maar tateren. Goed dat er een grote kachel is waar ik kan gaan voorliggen met mijn kopje tussen mijn pootjes. Ons kraam was dit jaar dankzij tante dus extra mooi opgetuigd. De kerstman is langs geweest en ik mocht mee op de foto. Naar de avond toe waren we allemaal verkleund van de kou. De baasjes en tante hadden heel wat van het warmewijnspul binnengewerkt zogezegd om op te warmen. En dat had blijkbaar een goed effect op de verkoop. Ze waren heel tevreden met de opbrengst. Ik had ook mijn beste pootje voorgezet om te helpen. Bloggroeten van Chula Fotogalerij kerstmarkt Het was een zonnige dag. Een dagje om lekker te luieren in de tuin. Het was te warm om mij te installeren op de uitkijkpost. Ik lag nog maar juist te soezen in de schaduw of Gilbert, onze Franse buurman kwam de baasjes optrommelen om mee te gaan naar de militaire academie in Autun. En als ik trommelen zeg, dan is dat hier wel op z'n plaats. Als ze terug thuis kwamen werd er samen met de buren, en het nodige geestrijke nat, druk nagepraat over de uitstap. Je kan alles lezen door op te klikken op de fluitspeler... Dina en ik hebben de hele tijd geslapen. Uit gewoonte liggen we voor de houtkachel, zelf als hij niet brandt is het ons plekje. En hier volgen nog enkele foto's. Militaire bloggroeten van Chula. |
Chulavertelt haar verhalen Archives
Februari 2018
Rubrieken |
RSS-feed
