Het grotje
De huizen in de Morvan liggen meestal parallel aan de zuidzijde. Het huis in Le Chézet ligt op een heuvel en heeft een mooi uitzicht. In de tuin staat ook nog een kleiner huis, dat dienstig was als ovenhuis. In het grote huis is er een toegang langs de grote poort van de schuur of langs de tuin via een typische trap. Aan de straatzijde is de gevel, met uitzondering van 2 ramen, zo goed als blind. Omdat het perceel afhelt zijn er verschillende kelders, waarvan één grote die volledig onder de woonkamer zit.
De toegang tot de wijnkelder zit onder de trap, met een stenen balustrade, voorzien van een kleine nis, voor de afwatering: het grotje (la grotte) volgens de Fransen. En dat grotje was onrechtstreeks de aanleiding.
De toegang tot de wijnkelder zit onder de trap, met een stenen balustrade, voorzien van een kleine nis, voor de afwatering: het grotje (la grotte) volgens de Fransen. En dat grotje was onrechtstreeks de aanleiding.
Chula op haar uitkijkpost - boven het grotje
De verschijning
Na een dagje van werken en af en toe wat luieren in de tuin, maakten de baasjes aanstalten om het huis in te gaan. Ze zagen iets bewegen in het grotje. Uit het niets verscheen daar een klein hondenkopje met spitse oortjes. Het was een boerenfoxje, een teefje zonder leiband. Het kwispelde vrolijk met zijn staartje en bleef rustig door het grotje kijken. Het ging gewoon mee het huis binnen en legde zich neer op het tapijt alsof het z'n thuishaven was. De enkelingen die nog vast in het dorp wonen wisten niet wie de eigenaar was of waar het vandaan kwam. De bakker, de kruidenier, de vis- en de vleesboer die wekelijks met hun bestelwagen toeterend door het dorp rijden, konden ook geen antwoord geven op de vraag van wie het hondje was. Samen met de
postbode die dagelijks zijn ronde doet, verzekeren ze niet alleen de bevoorrading, maar ze hebben een sociale controlefunctie. Ze houden een oogje in het zeil en slaan alarm als er ergens wat mis loopt. En er zijn natuurlijk de nieuwtjes, roddelpraatjes en... verloren gelopen honden. Zo gaat dat nu eenmaal op het Franse platteland.
postbode die dagelijks zijn ronde doet, verzekeren ze niet alleen de bevoorrading, maar ze hebben een sociale controlefunctie. Ze houden een oogje in het zeil en slaan alarm als er ergens wat mis loopt. En er zijn natuurlijk de nieuwtjes, roddelpraatjes en... verloren gelopen honden. Zo gaat dat nu eenmaal op het Franse platteland.
De baasjes besloten het hondje voor de nacht bij hen te houden en waren opzoek naar iets dat als mandje zou kunnen dienen. Met een wip was het hondje verdwenen, zo mysterieus als dat het gekomen was. Een rondgang in de buurt leverde niets op. Baasje floot op de vingers, want een naam om te roepen was er niet. Toen ze terug naar huis gingen stond het beestje weer op de trap, door de nis de tuin in te loeren. Opnieuw in de grot verschenen... en meteen was er een gepaste naam gevonden: Bernadette. Niet echt een hondennaam. Maar what's in a name. In dit geval: een verschijning in de grot. Was het omdat het lichaam van die andere Bernadette (van Lourdes), sinds 1925 opgebaard ligt in een glazen schrijn in de kapel van het oude Sint-Gildardklooster in Nevers op zo'n 80 km van het dorp? Of was het gewoon de juiste naam op het de juiste plaats?
De verdwijning
Eén ding was zeker: na de tweede verschijning zou Bernadetje blijven. De beslissing was nog maar net genomen of de buurvrouw kwam aanlopen met in haar ogen het heugelijke nieuws dat de eigenaars zich gemeld hadden en dit via de rondreizende bakker. Bernadette's thuishaven was Arleuf een klein dorp 10 kilometer verderop, richting Nevers. Ze rukte haar uit de baasjes handen en het meisje moest een nachtje in het houthok doorbrengen om de dag nadien door de rechtmatige eigenaars te worden opgehaald. De baasjes lieten met nadruk weten dat Bernadette mocht blijven, maar het mocht niet baten. Bernadette was een 2de maal verschenen en daarna ook voorgoed verdwenen. De baasjes hielden er een roeping aan over. Ze gingen een hondje adopteren.
En na Bernadette verscheen Chula. Weliswaar met een ander waargebeurd verhaal. Toen op 22 september 2006 in Zaventem het Virgintoestel landde en ze in de aankomsthal aan de leiband met de vluchtbegeleider haar nieuwe leven tegemoet stapte, had ze al een naam. Het bleef Chula, want zeg nu eerlijk Virgin of Zaventem zou toch helemaal te gek zijn als hondennaam.
En na Bernadette verscheen Chula. Weliswaar met een ander waargebeurd verhaal. Toen op 22 september 2006 in Zaventem het Virgintoestel landde en ze in de aankomsthal aan de leiband met de vluchtbegeleider haar nieuwe leven tegemoet stapte, had ze al een naam. Het bleef Chula, want zeg nu eerlijk Virgin of Zaventem zou toch helemaal te gek zijn als hondennaam.
Chula en Dina en het grotje
Ook Chula heeft iets met het grotje. Heeft het iets te maken met de “cairns”. Ze kan er uren door turen en zelfs een tukje doen. Maar na verloop van tijd wil ze hogerop. Ze brengt uren door op de balustrade: haar uitkijkpost. Ze overschouwt “haar” domein en bij het minste onraad stuift ze de trappen af de tuin in. Katten staan op nummer 1 om verjaagd te worden, gevolgd door eekhoorns, merels en hagedissen.
De aantrekkingskracht van het grotje is ook van toepassing op Dina. Of is het imitatie van de grote zus? Zolang ze maar niet op de balustrade zelf komt, is er voor Chula geen probleem.
De aantrekkingskracht van het grotje is ook van toepassing op Dina. Of is het imitatie van de grote zus? Zolang ze maar niet op de balustrade zelf komt, is er voor Chula geen probleem.
|
|
|
|
|
|
