16 augustus 2018 - op de gelijknamige Facebookpagina - belofte aan Chula
Het is nu bijna 12 jaar geleden.
Je sloot me als asielhondje in je armen en je hart. Je koos bewust voor adoptie, voor een zwarte bastaard met een onderbit. Omdat ik kansloos was zo zegde je. Je was zo aangegrepen door mijn vele lotgenootjes achter de tralies. Je deed een belofte en ging er werk van maken. Je zou ze helpen aan een gouden mandje. Je hield woord en maakte met heel wat kopzorgen een website die je aan me opdroeg. Je zamelt Euro’s in en helpt mijn vriendjes aan voeding, medicijnen en betaalt achterstallig rekeningen bij hun dierenarts. |
Als ze erom vragen is geen inspanning te veel om het organiseren van een evenement voor gelijke welke rescue-organisatie.
Je gaat vaak wandelen met asielhonden en je hart breekt als ze weer achter tralies gaan.
Maar bovenal promoot je het mooiste wat je deed voor mij: mij adopteren.
Het werd je missie.
Huisdierbaasjes in spe bewust maken dat wij er zijn. We zijn met zovelen. Wij: de asielzitters, de rashonden, de bastaarden, de zwervers, jong en oud, en soms nog ongeboren. De door de baasjes gedumpte, de afgedankte wezentjes die ooit huisdier waren.
Het maakt je niet uit in welk land we zitten. Je neemt het voor ons op en dat word je niet altijd in dank afgenomen.
De gruwel van de broodfok kan je niet plaatsen.
Je vreugde kon niet op toen er eindelijk actie kwam, maar anti-broodfok is geen synoniem van don’t shop-adopt. Fokkers spuwen hun gal op mensen zoals jij en krijgen steun van elkaar.
Je bent voor hen geen dierenvriend maar een bedreiging voor hun kassa. En ze mogen hun gang gaan. Dat had je kunnen weten. Je vindt nog steeds dat iedereen een vrije keuze heeft. Maar je bent diep betreurd bij een gemiste kans.
Maar zelfs die treurigheid mag je niet verwoorden.
Ik lig vaak te soezen aan je voeten wanneer je aan het werk bent.
Vandaag, nadat je hun verwijten hebt geïncasseerd, beschimpt, bespot en belachelijk bent gemaakt door de eerlijke hondenkwekers, die zich dierenvrienden bij uitstek noemen, die zogezegd zo goed als geen inkomsten putten uit hun fokkerij en het hoge woord kunnen voeren op een pagina die tegen broodfok is, kruip ik nog wat dichter tegen je aan.
Ik kijk je aan met mijn glinsterende kooltjes, zoals je ze altijd noemt en die door de jaren heen wat doffer zijn geworden. Ik zie je pijn en ongeloof en geeft je heel voorzichtig een warme lik.
Je reageert precies zoals ik had verwacht. Je buigt je naar me toe en fluistert zacht... nee mijn lieve Chula ik geef niet op.
Je gaat vaak wandelen met asielhonden en je hart breekt als ze weer achter tralies gaan.
Maar bovenal promoot je het mooiste wat je deed voor mij: mij adopteren.
Het werd je missie.
Huisdierbaasjes in spe bewust maken dat wij er zijn. We zijn met zovelen. Wij: de asielzitters, de rashonden, de bastaarden, de zwervers, jong en oud, en soms nog ongeboren. De door de baasjes gedumpte, de afgedankte wezentjes die ooit huisdier waren.
Het maakt je niet uit in welk land we zitten. Je neemt het voor ons op en dat word je niet altijd in dank afgenomen.
De gruwel van de broodfok kan je niet plaatsen.
Je vreugde kon niet op toen er eindelijk actie kwam, maar anti-broodfok is geen synoniem van don’t shop-adopt. Fokkers spuwen hun gal op mensen zoals jij en krijgen steun van elkaar.
Je bent voor hen geen dierenvriend maar een bedreiging voor hun kassa. En ze mogen hun gang gaan. Dat had je kunnen weten. Je vindt nog steeds dat iedereen een vrije keuze heeft. Maar je bent diep betreurd bij een gemiste kans.
Maar zelfs die treurigheid mag je niet verwoorden.
Ik lig vaak te soezen aan je voeten wanneer je aan het werk bent.
Vandaag, nadat je hun verwijten hebt geïncasseerd, beschimpt, bespot en belachelijk bent gemaakt door de eerlijke hondenkwekers, die zich dierenvrienden bij uitstek noemen, die zogezegd zo goed als geen inkomsten putten uit hun fokkerij en het hoge woord kunnen voeren op een pagina die tegen broodfok is, kruip ik nog wat dichter tegen je aan.
Ik kijk je aan met mijn glinsterende kooltjes, zoals je ze altijd noemt en die door de jaren heen wat doffer zijn geworden. Ik zie je pijn en ongeloof en geeft je heel voorzichtig een warme lik.
Je reageert precies zoals ik had verwacht. Je buigt je naar me toe en fluistert zacht... nee mijn lieve Chula ik geef niet op.
|
Volg onze acties op facebook.
|