Puerto Real
Al jaren werd gewag gemaakt van wanpraktijken in het dodingstation El Refugio de Puerto Real, gelegen in het zuidelijke Cádiz. Maar nooit eerder waagde iets of iemand bewijs te leveren van het dierenleed dat plaatsvond achter de tralies van dit station. Dierenleed door toedoen van de mens, dierenleed dat zo nodig nog moest geschieden in de luttele dagen die voorafgingen aan het doodvonnis.
Een herhaling van de Los Barrios-storry.
Zaterdagochtend: de hokken zijn leeg, de eerste nieuwelingen verbreken de akelige stilte met een schrille blaf. Puppies roepen jankend op hun moeder. Oudjes kennen de geur van doodsangst en wachten bang af. Tien dagen blijven ze in leven. De "managers" handelen rationeel: waarom nog voederen. De keurig en goed onderhouden hokken staan in schril contrast met de graatmagere honden, die wachten… tien dagen. Het inslapen wordt hun laatste nachtmerrie. Een goedkope traagwerkende spierverlammer doet tergend langzaam z'n dodelijk werk (vaak wordt een ondermaatse dosis gegeven om vermeende economische redenen). Hun laatste adem is een wurgend gekroch. De helse pijn scheurt als het ware de longen uit het arme lijf, erg langzaam.
Een keerpunt
Waar een wil is, is een weg. En in september 2007 leidde er een weg naar het ellendige Puerto Real. De Spaanse pers kwam met verborgen camera ter plaatse. De schokkende beelden lieten weinigen onberoerd en de gevolgen bleven niet uit. Het hondenleed dat hier geschiedde werd tot ver over de grenzen onder de aandacht van het grote publiek gebracht. Een belangrijke overwinning was de sluiting van dit vernietigingskamp.
Op donderdagavond 6 december 2007 zond de VRT in Koppen een reportage uit over de werking van A.C.E. Ook de sluiting en het ontruimen van Pto Real werden in beeld gebracht. Onder het oog van de camera werden verschillende dieren bevrijd. Velen van hen hebben ondertussen een nieuwe thuis gevonden.
Een herhaling van de Los Barrios-storry.
Zaterdagochtend: de hokken zijn leeg, de eerste nieuwelingen verbreken de akelige stilte met een schrille blaf. Puppies roepen jankend op hun moeder. Oudjes kennen de geur van doodsangst en wachten bang af. Tien dagen blijven ze in leven. De "managers" handelen rationeel: waarom nog voederen. De keurig en goed onderhouden hokken staan in schril contrast met de graatmagere honden, die wachten… tien dagen. Het inslapen wordt hun laatste nachtmerrie. Een goedkope traagwerkende spierverlammer doet tergend langzaam z'n dodelijk werk (vaak wordt een ondermaatse dosis gegeven om vermeende economische redenen). Hun laatste adem is een wurgend gekroch. De helse pijn scheurt als het ware de longen uit het arme lijf, erg langzaam.
Een keerpunt
Waar een wil is, is een weg. En in september 2007 leidde er een weg naar het ellendige Puerto Real. De Spaanse pers kwam met verborgen camera ter plaatse. De schokkende beelden lieten weinigen onberoerd en de gevolgen bleven niet uit. Het hondenleed dat hier geschiedde werd tot ver over de grenzen onder de aandacht van het grote publiek gebracht. Een belangrijke overwinning was de sluiting van dit vernietigingskamp.
Op donderdagavond 6 december 2007 zond de VRT in Koppen een reportage uit over de werking van A.C.E. Ook de sluiting en het ontruimen van Pto Real werden in beeld gebracht. Onder het oog van de camera werden verschillende dieren bevrijd. Velen van hen hebben ondertussen een nieuwe thuis gevonden.
Wie graag de reportage nog eens terug bekijkt - klik op de knop.
|